تندیس عشق و اندیشه

تک تک ما یه رفیقی داریم تو زندگیمونکه اندازه یه پدر پشتمونه، اندازه یه مرد رومون غیرت داره، اندازه یه دریا قلبش مهربونه،کسی که تو هر شرایطی میشه روش حساب باز کرد،وقتایی که ناراحتی با دیوونه بازیاش خنده میاره رو لبت،با خیال راحت همه حرفاتو میگی بهش بدون اینکه استرس بگیری نکنه بره به کسی بگه،مث یه مادر وقتی بغلش میکنی گرمای تنش حس آرامشو بهت منتقل میکنه،همونی که کسی جرعت نداره بهت چپ نگا کنه،همونی که برای انجام هر کاری پایته و هیچوقت ترسِ از دست دادنش رو نداری.‌ تندیس عشق و اندیشه...

هنگامی که از یک سن خاص گذشتید

زندگی چیزی بیشتر از فرایند از دست دادن مداوم نخواهد شد،

چیزهای که در زندگی برایتان مهم هستند شروع به لیز خوردن از چنگتان میکنند،

یکی بعد از دیگری، مانند شانه ای که دندانه هایش را از دست میدهد

و تنها چیزهایی که جایشان را میگیرند چیزهای بدلی بی ارزش هستند..:)

تندیس عشق و اندیشه...

ولی‌ رفاقت یا عشق از یه حدی که میگذره و جلوتر میره

دیگه مهم نیست که کی چیکار کرده یا چیکار نکرده

دیگه نمیگی من صد تا قدم براش برداشتم اما اون چرا هیچ کاری نکرد!

چون اون دیگه بخشی از توئه؛ اون دیگه خود تویی

و آدم وقتی واسه خودش کاری انجام میده میدونه واسه ی خودشه؛

اون آدما دیگه قلبه ما هستن و بخشی از وجودمون

تندیس عشق و اندیشه...